W latach 1936-1937 był prezesem Młodzieży Wszechpolskiej na Uniwersytecie Poznańskim, a potem zasiadał we władzach Stronnictwa Narodowego w Poznaniu. Reprezentował w niej radykalny Ruch Młodych. W kampanii wrześniowej walczył jako oficer zwiadowczy 17 pułku artylerii. W połowie października 1939 r. wrócił do Poznania i rozpoczął rozmowy na temat utworzenia Narodowej Organizacji Bojowej. Następnie organizował struktury NOB w Poznaniu, a później także komórki konspiracyjne w Wielkopolsce.

We wrześniu 1940 wyjechał do Warszawy celem pozyskania środków na dalszą działalność NOB. Spotkał się z członkami Zarządu Głównego Stronnictwa Narodowego. Został zdekonspirowany przez tajnego agenta Gestapo, volksdeutscha Zenona Ciemniejewskiego (Aleks), któremu udało się wejść w struktury Narodowej Organizacji Bojowej. Aresztowany przez Gestapo wraz z Bolesławem Koterasem 5 grudnia 1940 w Warszawie, w kawiarni „Marlena”. 

Podczas przesłuchań, które odbywały się w Poznaniu, próbował przekonać Niemców, że organizacja którą zarządzał miała charakter stricte polityczny, a nie militarny. 18 grudnia 1941 Trybunał Ludowy w Berlinie (na sesji wyjazdowej w Poznaniu) skazał Wolniewicza wraz z 8 innymi osobami na karę śmierci. Wyrok wykonano 20 marca 1942 w więzieniu Berlin-Plötzensee. Egzekucja Wolniewicza na gilotynie trwała 7 sekund. Został zgilotynowany przez monachijskiego kata Johana Reichharda. Ten sam kat po wojnie udzielał nauk w swoim rzemiośle amerykańskiemu sierżantowi Johnowi C. Wood'owi , który wykonywał wyroki śmierci na zbrodniarzach skazanych podczas procesu w Norymberdze.